Historia

Piętnaście lat Stowarzyszenia Ochrony Pracy

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej gwarantuje zarówno wolność zrzeszania się (art. 58), jak i prawo do bezpiecznych i higienicznych warunków pracy (art. 66). Połączenie tych dwóch fundamentalnych praw legło u podstaw powołania Stowarzyszenia Ochrony Pracy – stowarzyszenia opartego na zasadach dobrowolności, samorządności i publicznego wspierania ochrony człowieka w środowisku pracy.

Zebranie założycieli Stowarzyszenia odbyło się w lutym 2004r. Reprezentowali oni m.in. takie organizacje i instytucje jak: Naczelna Organizacja Techniczna, Ogólnopolskie Porozumienie Związków Zawodowych, Instytut Medycyny Pracy, organizacje pracodawców oraz redakcji „Przyjaciela przy Pracy” i „Atestu”.

Ideą przewodnią Stowarzyszenia jest racjonalizm – myśl łącząca w sobie rozum i rozsądek. Rozumności bowiem i rozsądku, wspartych życiową dojrzałością, trzeba do skutecznego stanowienia i przestrzegania praw oraz zasad służących zapewnieniu bezpiecznych i higienicznych warunków wykonywania pracy – tej jakże ważnej powinności każdego dorosłego człowieka. Naszej działalności przyświeca ponadto neutralność polityczna i światopoglądowa.

Jednym z celów stowarzyszenia jest przedkładanie propozycji legislacyjnych odnoszących się do poprawy warunków pracy oraz życzliwe i konstruktywne – odpowiadające współczesności – opiniowanie projektów aktów prawnych dotyczących ochrony pracy w jej najszerszym znaczeniu. Podobnym celem jest kształtowanie właściwych relacji między pracodawcą a pracownikiem – relacji uwzględniających racje zarówno ekonomiczne, jak i humanistyczne.

Cele te powinna wspierać różnorodna działalność edukacyjna, popularyzatorska i wydawnicza – przede wszystkim dotycząca szeroko rozumianych warunków pracy – wykorzystująca niezwykle bogatą wiedzę i doświadczenie zawodowe członków stowarzyszenia.

Stowarzyszenie realizuje swoje cele poprzez aktywne uczestnictwo w kształtowaniu efektywnego systemu bezpieczeństwa pracy – systemu uwzględniającego najlepsze standardy światowe. W praktyce jest to konstruktywna współpraca z organami państwowymi i samorządowymi – zwłaszcza takimi jak Państwowa Inspekcja Pracy i Państwowa Inspekcja Sanitarna, Urząd Dozoru Technicznego i Państwowa Straż Pożarna oraz współuczestniczenie, wraz z placówkami naukowymi i dydaktycznymi, w tworzeniu efektywnego systemu edukacji w zakresie bezpieczeństwa pracy – w szczególności poprzez wpływanie na jakość programów szkoleniowych, na poziom metodyki szkolenia i jakość materiałów szkoleniowych. Jest to efektywna współpraca z organizacjami pracodawców i pracowników – w szczególności na rzecz upowszechniania wiedzy, poprawy relacji pracodawca-przełożony-pracownik, poprawy codziennych stosunków międzypracowniczych oraz klimatu pracy.

Tym celom służy nie tylko indywidualna i zespołowa aktywność członków stowarzyszenia, lecz także codzienna współpraca z mediami oraz wszystkimi innymi organizacjami służącymi poprawie warunków pracy bądź głębiej zainteresowanymi ich poprawą – we wspólnym, nadrzędnym interesie, jakim jest mniej wypadków przy pracy, mniej inwalidów pracy, mniejsza absencja chorobowa, większa wydajność pracy i mniejsze jej koszty.

Członkami-założycielami Stowarzyszenia Ochrony Pracy byli:

  1. Ryszard Celeda – Warszawa
  2. Lech Tadeusz Dawydzik – Łódź
  3. Zenon Leon Galewski – Toruń
  4. Kazimierz Antoni Galicki – Bydgoszcz
  5. Mieczysław Kabaj – Warszawa
  6. Jerzy Knyziak – Kraków
  7. Wojciech Sławomir Kobielski – Warszawa
  8. Tadeusz Leszczyński – Warszawa
  9. Ryszard Marian Łepik – Warszawa
  10. Dariusz Cezary Ratajczak – Warszawa
  11. Wojciech Antoni Ratyński – Warszawa
  12. Barbara Lucyna Rudniewska – Warszawa
  13. Maciej Sekunda – Warszawa
  14. Andrzej Adam Stępniewski – Warszawa
  15. Marian Tadeusz Szymański – Warszawa
  16. Bogusław Tomaszewski – Katowice
  17. Ireneusz Sylwester Wiszowaty – Warszawa
  18. Jerzy Lech Wroński – Warszawa